Babadağ’da oturan Mehmet Cengiz Yılmaz, 10 yaşında babasının yanında dokumacılık yapmaya başladı.

Çocukluğunu ve gençliğini tahta el dokuma tezgahının başında geçiren Yılmaz, 65 yıl boyunca aralıksız mekik dokudu.

Yılmaz, gelişen teknolojiyle makineleşmeye yönelenlerin aksine baba mesleğini yaşattı.

Çam ağacından yapılmış el tezgahı ile teknolojiye direnen 4 çocuk ve 11 torun sahibi Yılmaz, günde 2 saat atölyesinde vakit geçiriyor.

Eski yöntemlerle makarasına ip saran Yılmaz, el tezgahının başına geçip, mekiğini ip ve dizgilerinin arasına bırakıyor. Nasır tutan elleriyle tefeyi kendisine çeken ve tezgahının pedallarına basan Yılmaz, 2 günde bir masa veya koltuk örtüsü üretiyor.

“Bu mesleğin son demlerini dokuyorum”

Babadağ’da eskiden birçok evde tezgahta dokumacılık yapıldığını anlatan Mehmet Cengiz Yılmaz, “Babadağ, dokumanın başkenti olarak bilinir; ancak teknolojinin gelişmesiyle birlikte mesleğimiz tükenme noktasına geldi. Eskiden her evin altında dokuma tezgahları olurdu. Sokaklarda hep tezgah sesleri duyulurdu. İlçemde bu mesleğin son temsilcisi benim. Benden başka el işi dokumacılık yapan kimse yok. Artık bu mesleğin son demlerini dokuyorum. Teknolojiye direnmeye devam ediyorum. Ölene kadar mesleğimi devam ettireceğim” dedi.

El işiyle dokunan ürünün, özel işçilikten geçtiği için seri üretime kıyasla daha güzel ve sağlam olduğunu vurgulayan Yılmaz, “Mesleğimizin sona ermesine üzülsem de elimden bir şey gelmiyor. Hayatım dokuma tezgahıyla geçti. Hala evimin bodrum katındaki imalathaneme iniyorum, tezgahımın başına geçiyorum. İpliklerimi hazırlıyorum. Günde 2 saat burada çalışıyorum. Tezgahımla burada vakit geçirmek beni dinlendiriyor. Huzuru burada buluyorum. Kol ve ayak gücüyle çalışan tezgahım benim için ayrıca bir jimnastik makinesi. Şu anki sağlığımı da mesleğime borçluyum” ifadelerini kullandı.